Yorgunum
Yorgunum, bulutlar kadar
Esirim içimdekilerine yorgunum Gidiyor akıp giden zaman ama yorgunluğumu alamıyor Tek tek götürüyor bizi bir bilinmeyene Yorgunum ama ben bende değilim Yorgunsun ama sen sende değilsin Sessizlikteki çığlıklarım yetecek kadar değil Hapsolmuşum kirli bir bedenin içinde Uyuyamıyorum çünkü yorgunum Gökten bir haykırış indi biliyorum Semanın karanlığına itti Geçer belki de yumuşarım toprak olmuş dünyanın suretinde. Yorgunum, söyleyebilirim derdimi anlatacak kadar Ya anlatılmazsa kalır mı öyle dinmeyen yorgunluklar Bitmeyen kitapların sayfaları gibiyiz anlaşılmaz, bitap ve boş Gidiyorum ama benden varmı geriye birşey deseler susarım Ağır vicdanım kalabalığı çekilmiş şehrin yalnızlığı gibi Sadece Yorgunum... O kadar... |