Insan kendini nereye ait hissederse orasıdır yeri. Bunu anladım. "Memleket" gibi...peki nedir? Doğduğu yer midir yoksa büyüyüp hayatının şekillendiği yer mi orasına siz karar verin. Ama bana kalırsa, asıl memleket insanın kalbidir. Şehirden bağımsız, uzayıp giden yolların, arkasında olanlardan farklı. Nedir? Koca bir özlem ve biriktirdiğimiz kederle bezenmiş sözcüklerimizden ibaret memleket. Kırgın, yıkılmış bir o kadar da bahtsız bir kalp. Değiştiremeyiz bazı şeyleri memleket ve büyüdüğümüz yeri. Peki insanı bu kadar kendi içine hapseden onulmaz noktalara götüren şey nedir? Memleketi, memleketsizleştiren şey nedir. Acı mıdır? yoksa: her zerresiyle kalbe kazınmış dolu satırlar mı? Ya da güzel anıları beklemek mi? Alın yazısı bir son değildi elbet ama kaçamaz insan yaşadıklarından. Ama benim en hüzünlü sözcüklerim bir şehrin boğazında takılı kalan yarım ve kırık bir kalpten ibaretti hikayesi. Bir başlangıç değil elbet ama bir son da değil memlekette yaşanılanlar... Nedir insanı vazgeçiren tepe takla insanı savuran nedir? Yaşadıkları mıdır? en iyi tanıtan ruhen. Ve yahut hayal kırıklıkları mıdır? Suyu akmaktan vazgeçirmeyen nedir? Kalbi atmaktan tüketmeyen nedir? Tahammülsüzlüklerimize karşı koyan duygu nedir? Bu kadar çetrefilli bir hayatın değişkenliklerine rağmen neden devam eder? Ne yaşarsan yaşa kendini hangi kefeye koyarsan koy bir başkadır acıya sırtını yaslayışın memleket gibi. Terk edilmez... yaşadıklarına yeri gelse koca bir çizgi çekip yoluna devam etmek istese de gerçekleşmez niyet. Gün gelir o unutmak istediklerini yeri gelir gözünün önüne seriverirler. Velhasıl geriye dönüp baktığımda canlanıyor her şey ve her biri için o kadar acı biriktirdim ki benim gönlümde yıkılan koca bir dağdır memleket. Anladım ve de geç kaldım. Ben Emir şu hayattan bildiğim bir şey varsa o da kendi içimden geçenler sessizliklere mahkum etti beni. Sözcükler bana verilen koca bir rızık ve ben buna sahip çıkmak için elimden geleni yapacağım kaybettiklerim için ve geriye dönmem için değil. Memleket kalp ve huzurdur...

Vesselam