Gönlümdeki yollara ulaşmaya çalıştıklarımı..
Çokça hatırlıyorum,çabalarken yediğim dayakları..
"Hayal kırıklığı",müzemde göz önünde sergiliyordum..
Ki gişeye beklenmedik biri girmiş,yolunu gözlüyorum..
Aylarıma baharı getirmiş kişiyi,beklemiyordum..
Adını duyduğumda yine içimdeki,titreme bitmiyordu
İncecik iplerle hayata bağlanan,adamın istediği..
Kendinden çok sevilmesi,dikenin hayaliydi..
Gül gibi sevilmek,yinede anılmak istiyordum..
Gönül denilen hissin,tarifini bilmiyorum..
Onunla nasıl baş edileceğini,gözlerimi kaçırıyordum..
Bana bakmasını umduğum kişi, ürpertiyordu
Şimdi,bilmeden bana bakışını seyredişim..
Zoruma iyi gidiyor,zorlanmadan duyduklarım..
Kulağıma kan rengini çalıyor,duymadıklarım..
Beni hayli şaşkına çeviriyor,inanamıyordu
Gözlerim,kendimle kendimi kandırıyordum..
Gerek yoktu başkasına,bileti ben kesiyordum..
Ve bileti uzatırken benim olduğumu hatırlamıyordun..

Müzeye doğru girişini seyrediyordum
Saklanarak(!) milletin içinde sana bakıyordum
Senin güzergahınla beraber dolanıyordum
Sen sevindikçe eser(!) dediklerine,ben hatırlıyordum
"Sana ulaşmak için harcadığım dünkü hayallerimi.."
Tekrarlı bir süreçte aynı duyguları yaşıyorduk
Hayretle gezindiğin müzede "beni" tanıyorduk
Sen şaşkın,ben acı bir tebessümle,bakışıyorduk
Konuşuyordun kendinle;"kim bunları yapan?"
"Kimdir bu mahvolmuşluklarını tarif eden?"
Merakın sonunda seni bana getiriyordun...

Akşamüstü olmuştu artık,
Müze kapanıyordu umutlarımla birlikte,
Sen hala daha bakınıyordun gözlerin apaçık,
İnsanlar yavaş yavaş sızlıyordu benimle,
Kaybolmaya başlamışlardı,tek kalmıştık,
Bir tek sen ile ’deliliğim’ sızlamıyorduk,
Kaybetmişliğin huzurunu seninle bulmuştuk,

Farkettin bir anda;kimse kalmamıştı
Farketmedim bir anda;bana bakmıştı
Kalabalık anında kayboldum sanmıştı
Fakat onu izlediğimi başta farketmişti
Devam etmiş ve son esere gelmişti
Uzunca baktı hareket etmemişti
Bana döndüğünde gözleri dolmuştu
"O sensin değil mi?" diye sormuştu
Ayakta duruyordum sadece oda durmuştu
"Bunları sana yaşatan ben miydim?" donmuştu
"Hayır!" demek istedim,ama diyemedim
İçimde fırtınalar koparken söyleyemedim
"Yine o günkü gibi susuyorsun?" cevap veremedim
Ağlamaya başlamıştı,bende kendimi alıkoyamadım
"Sana anlatamadıklarımın hepsi şu duvarlarda
Ve sana anlatamadığım bir sürü sayfalarca..."
"Özür dilerim,yaşattığım her şey için."
Ama gönlümün arzusu artık "Kal benim için."
Hemen ardından yarı ağlamaklı yarı gülümsemeli,
"Görüşürüz" dedi ve koşar adımlı yürümeli
Yanımdan esti geçti hafif gül serpintili

Ön kapıdan çıkana kadar arkasından koştum
Sokağa doğru çıkarken döndü ve baktı
O hafif gülümseme ile.. Hareket edemez oldum
Bunca emelim bu gülümsemeye ulaşmaktı
O koşarken arkasında bıraktığı yeni umutlarla
Ben de "hayal kırıklığı" müzesinin önünden
Bakakaldım...

hЯ.