Her yenildiğimizi sandığımızda bir başkasının daha da yenildiğimize muhtaç hissettiğinde ki yaşadığımız acizlik şiiri.

Bir. Yenilgi öyküsü
Başı yere eğik adam
Sadece sevgiyi düşünüyordu
Hat kırılmıştı savaş yılkı gibi..
Parça parça dökülüyorlardı.
Herkes gitse de Allah yerli yerinde
Akıl,hatıra hatırlatır garip
Sadece akılda güzel hatırlar
Gelmişti ama kendisinin değil
Boynu yere eğik, sadece bekliyor
Silahını atmış,
Beklediği merminin onu kucaklaması..
Bir anda gülmeye başladı..
Kahkaha atmamak için çırpınıyor
Çünkü gülmek ağlamayı alt ediyordu
Bir yenilgi öyküsü

Devri alem gökyüzünde dönüyordu
Bir göz, beni ayırıyor bütünün içinde
Hakikatinin zuhura tesiri görünuyordu
Herkes gitse de Allah yerli yerinde

Bir yenilgi öyküsüydü
Çok basitleştirmişiz
Nerde yenildik anlatabilir misin?
Ya da yenilgi diye bahsedebilir misin?
Kime yenildin zannediyorsun?
Daha yenilgiyi tatmadığını biliyor musun?
Savaş insanların yere düşmesi miymiş,
Yoksa yenilgi,yenilgi,yenildi diyen nidalarıyla
Kendimizi savaşta mı görüyorduk?
Ben savaşı gördüm genç bir delikanlının gözünde,
Babasının üstüne toprağı atarken ağlayamamasında,
Annesini gömen bir çoğunun küreği tutamamasında,
Panik içinde sol elini anlamsızca havada kalmasında,
Gülmeye çalışan yetim büyümüş büyüme çabasında,
Gördüm.
Gördüklerim dışında benimki de,
Bir yenilgi öyküsüydü.