Ruhsal derinliğine inen bir insanın kendiyle çeliştiği ve aynı zamandan kendini sorguladığı bir şiir..

Arafım; beni ile ben arasındayım
Ölmek demektir, istedi ama yardımın lazım,
Canım lazım tutunmak için bir uçurum,
Bir yer, bir el, bir intihar...

Bu nasıl bir yer? Yol, evet çorak bir yol.
Ne dedi biri bana;vazcay ya da vazgeç..
Gözlerim ağladı; yaş düştü tutunamadı,
Tutmadım çünkü benden olana değildi...

Pekiyiler pekleşti şu aralar,
Pekleyenler şu anda sokakta aralar..
Kaçar oldular... Pekiyiciler pek doymadılar(!)
Başarı baharatını, intikam yemeğine kattılar.

Daha olmadım sessizlikten bu variz
Belli olmayan, öldüğüm mü, güldüğüm mü?
Kan gören sevinç mi yoksa
Kulaklara kadar üzüntü mü? Baymasa..

Sokak saydığım bir yerde herşey normal
Köpekleri kovalayan kediler var,
Birde fareler, kediler arkasına bile bakmıyor,
Karıncalar insan korkutuyor gayet doğal.

Tüm bunlar biri için değil senin için..
Ellerim güz görmeye alışkın ama senin için,
Donmak;ben yeğlerim sen bu durumda iken,
İkna etmek;bizim nazarımızda tutulan diken.

Merhaba dediğim gibi geliyor bana,
İlk bakış, ilk söz, ilk defa, ilk ilkler.. Sana
Ait o savaş topları mevzilerde, hedef ilerde!
Göz yaşları cephane, ganimet de hezimet de bize...

"Kaçarak giderim, unuturum." Bunu çok dedim.
Her seferi bir dayak ardından gül, dövüldüm,
Defalarca bu defa her defa yediğim def..
Hepsinde de hediyeye ağlaya ağlaya güldüm.

Sonunda yarım aklıma kazıdım yarım yarım..
Yarım sol kolumla işledim soluma alım alım..
Aşk mekanı oldu barım doldu darım darım..
Kusurluya bahşedilen cevher hatım hatım...