Niçin gülmüyor eskisi gibi şu yüzler
Oysa sesi işitilirdi akarken uzaktan dereler
Bembeyaz ötüsüyle gizlerdi soğuğu içinde kar
Bilemeğim sebeplerden boğdu yine efkâr.

Yol aynı, ağaç, köprü, telefon direği
Nasıl da kovalardık yaz günleri bir sineği
Kaçmış da olsa uyku değildi bize dert
Biz mi katılaştık yoksa hayat mı sert.

Coşkulanmak için sıradan bahaneler yeterdi
İki satır şiir duyguları taşır, alkışa da değerdi
Ne anlamı kaldı binlerce de yazılsa sözün
Motivasyonunu yitirmişiz belli ki günün.

Kurulurdu temas gözlerle, kim bakardı giysiye
Teraziye konulana bak, adamlık nedir diye
Vefaların gerisinde kaldığımız şu güne
Emeksiz sürülür oldu sefalar boş bir bâkiye.

Mihracı değil miydi sevgilerin samimiyet
İçini emekle doldururdu başarı, hakimiyet
Bizlerin ferdiyetçiliğe döndüğü bu günlerde
Ortaklaştıran o ulvi duygular nerelerde.

Sıradanlığın kitabını yazmak ancak budur
Kul, kula uzatırsa elini rahmet bulur
Sırtlar oncadır dönmüşken birbirlerine
Bir büyü müdür, nazar mıdır bu bilemedim
Ezildi şevkimiz, hazan değdi gönüle.

Oğuzhan KÜLTE