“Müphem bir çiçek açar ruhumda ah,
Ne solgun renktir ne de özgürce dalan.
Sanki yanıltıcı bir ilkbahar mı bu gördüğüm?
Şüphelerim büyür, sarmalar her yanımı.”

yine turnalar geçer şehirden
gözlerine bakarım ve yine
sevdan düşer resimlere duvarlara
dağlara rüzgar düşer saçlarına
sözlerin yankılanır rutubetli odada
üşürüm korkuma sığınırım
yüzüme çarpar hüzünler
hüzünleri bulutlara saklarım
kara bulutlara beyaz değil


o yağmur kokulu
o soğuk renkli örtülere
sükutun altın olduğu zamanda
bilirim hele yürekten
türkü yakmanın zorluğunu
bilirim iğreti dostluklarla
yürümez bu sevda
diller çözülmez bedelsiz sözlere
marazlı kalplere aşk yazılmaz
Kaldırımlar utanır sessizlikten
sesini yüreğime katarım
adını hatırlayınca


andım olur şafaklar yüzüme
ayın öfkesi düşer
gözlerin ah o gözlerin
çağların ihanetini saklar
gözlerinde yitirdim yarınlarımı
usulca sokuldum şehirlerine
ve dağlar geçit vermez oldu
meşru sandığımız sözlere
sözlerimiz savruldu
ne olduysa oldu
koskoca bir açmaz olduk
adına aşk dedik
sabır dedik bekleyin
bekledik süresiz-ce
muamma kıldık adımızı