Bir zamanlar masumca bir eşya olduğuna uyanmak,
İşte o an, dehşetle yüreğimi sardı çocuğum,
Aşkın acımasız gerçeğiyle yüzleşmek,
Her an bir tuzağa, bir Kerbela’ya dönüşüyor,
Ve içimizde her yangın, kıvılcımlarla oynayan bir madımak.



Nereye gidersek gidelim, kaybettiğimiz cennete doğru,
Tanrı bize aitken, Leylâ bizimleyken,
Bileklerimiz, aşkın keskin bıçaklarına benziyor,
Derin yaralarla dolu, çocuğum.



Nereye gidersek gidelim, kaybettiğimiz bir cennet,
Artık tanrılar sustu, leylâ sessizliğe gömüldü.
Bir zamanlar gökyüzüne tırmanan müezzinler,
Şimdi sadece desibel sesleriyle sabahı okuyor



İnandık, iman ettik, ama her şey şimdi bir gölge,
Ateş yakıyor, dokunmak cesaret ister.
Gökyüzü artık sadece yıldızlara değil,
İçimizdeki aşka inananlara gülümser.



Kan kınında durmalı mı artık, sorar mısın?
Bir zamanlar karıncaların viyadüklerini kuran ben,
Şimdi şüphe içindeyim, çünkü şeytanın gözleri her yerde.