göğün altında bir yiğit durur, ne ölüme meydan okur ne de hayata. türkülerde dillendirilmeyen, destanlarda yazılmayan bir sessizlikle doludur göğsü. o, şiirin pınarından çekilen suları kurutmuş, ama elindeki bıçak bir yaraya dahi dokunmadan durur. kanatmamıştır gönülleri, kesmemiştir umutları. her bir kelimesi ince bir sızı, ama sızı değil, sessizliktir taşıdığı.

unutulur yiğidin sureti, çünkü ne bir damla yaş düşmüştür toprağa, ne de bir feryat yükselmiştir karanlık gecelerden. zamandan kaçırdığı adımlar, gölgesine bile ilişmeden geçer. bir an olur, göğün kasvetinde saklanır; çünkü bilir ki yalnızlığın karanlığına gömülmek, en derin mağarada yitip gitmek demektir. ne kadar gizlese de kendini, sessizlik ona bir örtü olur.

yağmur yağar mı? belki de. ama her damlası, kara bulutların ardında gizlenen bir hüznün tercümanıdır. kara kargaların kanatlarında kırılır, düşer toprağa. bakışlar, incelen cam misali paramparça olur. yine de inadına çalar çanlar, kim için olduğu bilinmez. bir ananın soğuk yüzü, bir yiğidin sessiz gözyaşıyla buluşur; ama sarılmadan, dokunmadan, yalnızca beklerler. çünkü bilirler, en derin acıları anlatan kelimeler değil, sessizliğin bağrında büyüyen o sonsuz boşluktur. aşklar da toprağa karışır, çünkü her gömülen sevda unutulur, bir dağın arkasında kaybolan gün gibi.

özür dilemek kolaydır, lakin o özrü kabul etmek zordur. bazen özür, sadece rüzgârda yankılanan bir türküdür, varacağı yeri bilmeyen. çünkü ne toprak özrü anlar, ne gök işitir, ne de söylenen sözler, yarım kalmış bir şiir misali, kavuşur sahibine.

belki bir gün yağmur yağar, belki umut tekrar yeşerir bu kimsesiz şehirde. ama o güne dek, yiğit, karanlık göğün altında sessizce durmaya, unutulmuş bir hatıra olmaya mahkûmdur. tıpkı bir dağ başında yankılanan bir ozan nefesi gibi; kimse işitmese de, varlığı efsanelerle sürer gider.

gözyaşlarının akmadığı şehir….. ve

göğün altında bir adam durur
ne ölüme meydan okur ne de yaşama
o, şiirin damarlarını kesmiş
ama kanatmayan bir bıçaktır elinde


unutulur, yüzü silinir yeryüzünden
çünkü ne gözyaşları var akacak
ne bir âh yükselir karanlığın içinden
kendi gölgesinden bile saklanır zaman zaman


yağmur yağar mı? belki
ama her damlası kargaların hüznünde
kırılır camlar gibi o bakışlar
ve yine kimin için çalar çanlar inadına


bir annenin soğuk yüzü, bir adamın yalnız gözyaşı
ikisi de suskun, ikisi de sarılmadan birbirine
çünkü bilirler, sessizlik daha çok konuşur
ve aşklar kaybolur, toprağa gömülen her şey gibi


özür dilemek kolay, özür kabul etmek zordur
ama özür, bazen sadece bir fısıltıdır rüzgarda
hiçbir yere gitmeyen, hiçbir kalpte yankılanmayan
çünkü ne toprak ne gök, ne de şiir seni bekler