VUSLATTIR SONBAHAR
Eylül’ü seviyorum, vuslata yaklaştırır,
Gönüllere şöyle hoş bir hüzün bulaştırır. Gidiyoruz meçhule sararıp, düşe düşe Heyhat ki ilkbaharda kaldı mutluluk, neşe. Nereden geldiğinin bilincinde nebâtat Yaşayan her canlının geçiş noktası hayat. Ayrılık vakti diyor, sararan yaprakları Hasretle kucaklıyor, özlemiş toprakları. Eylül, ekim ve kasım, kışa dönmekte mevsim Yere düşen her yaprak diyor: Anne nerdesin.? Kavuşuyor hasretler koyun ve kuzu gibi Sonbaharlar hayatın biberi, tuzu gibi. Her ayrılık sonrası diriliş var yeniden Yeşerir ilkbaharda, ölüp toprağa giden. Ah Hicranî sarardı, yaprakları ömrünün Son yaprakla birlikte gelecek düğün günün.! (Hicranî) Görsel alıntıdır. |