Sivas lisesinde okumuş olan bir ağabeyin isteği üzerine yazdığım bir şiir.

Hatıranı yüreğimden atmadım
Göğsümde taşıdım,Sivas lisesi.
İlk gördüğüm günü hiç unutmadım
Memleket sevdamın en güçlü sesi.

Birbirinden üstün hocalar vardı
İnsan yetiştirmek,en büyük derdi
O zamanlar hayat şartları zordu
Tabanvaylarımız okul servisi..

Uzun uzun buzlar sarkar çatıdan
Kaçışırdık, korka korka altından
Bahçesinde adam yapardık kardan
Görenler sanırdı buzlar ülkesi.

Düşüncemiz vücut bulup dillendi
Vatan aşkı gönülde şekillendi.
Sivas genci ilim, irfan öğrendi
Yol gösterdi bize her bir ilkesi.

Koridorlarında az mı koşturduk
İlk aşkı yaşadık,can dostlar bulduk
Dağarcığımıza bilgi doldurduk
Şimdi bizden sana takdir belgesi.

Sivas Lisesi’nin öğrencileri
Adam oldu,insan oldu her biri
Şimdi her ferdi bir Sivas sefiri
Onlar gurbette ki Sivas’ın sesi..

Bambaşkadır Sivas’ımın her yanı
Soğuk şehrin sıcak kanlı insanı
O yalnızca değil bir okul damı
İnsan yetiştirir Sivas lisesi.

Dostlar bir araya toplanıp gelsin
Gençlik bir olmayı görüp, öğrensin
60’lar kuşağı kolkola girsin
Geliyoruz yine, Sivas lisesi..

Nuriye Akyol