martıların kanadında gecezifiri çöken , yalnızlığı andırıyor deniz; zihnimin sokağına çıkmış gibi, saat güverte nöbeti, beyaz gölgeli çiçeklerin arasında, karanlığın ufkunu düşlüyorum, ihtiyar bir şarkı gibi ölüyor; kalbimin kıyısına vuran her dalga, dudaklarımda kurudukça; tuzlu rüzgar, şiire diriliyorum, çırpınışım, nefes alabilmekten ötesine yetmiyor.. uçsuz bucaksız gece, suya yansıyan karanlıkda, kör bir mum ışığı yanıyor, hangi şehrin feneri göz kırpan? bense bir o kadar yabancı, pusulası şaşmışcasına telaşım, tenimi ıslatan aynı yalnızlık.. demlenmiş satırlar, yeniden aşka adansın, kırık seslerin içinde; lekelenmiş bir adam, sessiz duvarların okyanusunda, iyi de " o kim di?, beni yalnızlığına çağıran... martıların kanadında gece; beyaz gölgeli çiçeklerin, dalında.... karan e.ey, z. |