Pozunu veren hayat-1- nice insan dokulu şiirlere gebe ruhum bitti dediğin yerde kaç dünyadan görür güneşini içinde açan o çiçekleri oldu bittiye getiremezsin yaşamı kaç delikten çıkar karınca bakmaz boyuna posuna umudu büyütür her adımda işte orda, evlerin arkasında açık mavilik pozunu veren hayat dağlara çıkar, iner birileri evlerine ekmek götürür buradayım der çocuklar boylarının büyüyeceğini bilerek gerçek rengine döneceğini okulların bir öğretmenin, bir arkadaşın kolunda sesler iyi, kötü yanıltmasın beyninden çıktı halk türküleri ayağı çamurdan kurtulan annenin ördüğü örgüler kurtardı ömürleri -2- çocuk ruhum şiirden önce de şiir açardı hep severdi aydınlık, göğsü kabarık suyu ocağı tüterdi bir yanda, bir yanda gönül inceden ince, ateşe dönerdi yüzünü bir gölge değildi insan, yalnız bir ruh koluna girerdi çağlayanı derenin kıyısında ağaçlar biterdi dallarında güler yüzlü çocuklar salıncakta sallanırdı bilmezlerdi o zaman, nerden gelir bu değirmenin suyu bahçeleri sulayan şırıltı çıksalar yeterdi ağaçların doruğu düşmezler, tutarlardı kendilerini bir yarışta olduklarını bilmeden, yarışırlardı oysa bilmedikleri bir el ayarlardı boylarını boşuna boy ölçer, atağa kalkarlardı yarına bir el vardı her zaman, tepelerine vuran.. 17. 06. 2023 / Nazik Gülünay |
candan kutlarım