Karanfil sokağıevlerin bacaları yakındı birbirine kimi yerde değerdi toprak kaşlar birbirine kocaman duygular yaşardık karanfil sokağında oysa yaşayacak kadardı evler, duvar dipleri, merdivenler küçük bahçelerinde beyaz güller pencere kenarlarında sardunyalar kanatlı kapılardan tahta merdivenlerle pencereleri küçük, aydınlığı büyük evlere girilirdi elektrik girmemişti kimi eve gaz lambası çevresinde toplanılır nuru akıtılırdı gözlerin bu yıkık duvarların arkasında neler yaşandı kardeş büyüttü kardeşi sırtında taşıdı bilmezdi büyüdükçe daha çok büyüyecekti küçük kardeş gözünde ufalacaktı abla pinokya da değildi ama büyüyecekti burnu hüzünler sevgiler birlikte yaşanırdı bu sokakta bazen yasa boğuldu küçük evler bazen düğün dernek oyun türkü hayatın kendisiydi yani öyle kolay yıkılmazdı evler yıkılsa da.. 13. 02. 2016 / Nazik Gülünay |