Kokusu kadınŞiirin hikayesini görmek için tıklayın Acılarımı annemin ak saçlarına astım
Ne çok bizi anlatmak isterdim Sessiz hücre kadınlarını diyorum Hani acısını içine yaşayanları… Yürüyor ömrüm yokuşlu çetin yolda evet, yürüyorum et ve kemik var. ama; Ruh nerede bi`bilseniz!.. Kendileri Her harfimin her hecemin kahramanı Bile bile Yazma bunca yazıyı diyorlar… Diyemiyorum ; siz! en yakınlarım Eceli örtseniz de üzerime Ben susamam Ahde vefâ yok benim alfabemde İnkâr edemem emeklerinizi Bunca emeğe vefâ lazım değil mi? …… Birileri üzülmesin diye Mâhkum yaşamakta varmış hayatta! Çaresizdik ya Ya da bir fiske umuda ihtiyacımız vardı ya hani Uzattığımız el hep havada kaldı… Bu günün sızısı içimizde Yarınları güzelliklerle düşler Maviler biriktirdik ya gözbebeklerimizde... O kadar acı ve ağırdı ki Huzur ve mutluluğa dualarımızın Yarı yolda kalması… Kimse ağlamasın diye Var gücümüzle gözlerimize geçti sözümüz Ve ağladıkça ne ışık kaldı ne de fer... Hani diyorlar ya gözleriniz ne kadar hüzünlü bakıyor İçimizin acısının aynası idi sadece bakışlarımız görebilene!.. Vefalı olmak, insan olmak Kadın olmak, seven olmak Anne olmak, bacı olmak, evlat olmak Eş olmak bu kadar acı Sevgi böylesine zor olmamalıydı... Şimdi açtım ağzımı Üzgünlüğüm bezginliğimle boy ölçüşüyor Hüzünlü değil de, neşe saçan Kaleminiz olmak isterdim!... Birilerine Sarılınca acılarımızı geçecek sanmak! Acziyetin kara kalem resmini yapmakmış... Artık üzülmüyorum çiçek açamıyorum diye Biliyorum nasılsa bir gün Kardelenler boy verecek içimin enkazında Çiçek olmadık gül almadık ama O gün mutlaka gelecek Ve kokusu kadın Rengi insan Karanfiller boy verecek yürek toprağımızda… #hüzünlükent |
bi repligi ezber eden ten
bi bekleneni adi gibi ruhunda tasiyan susuşlar incitmemek icin incinmeye gonullū
riza gozterilmis zamanlara dusler hayaller ekmiş korka korka
ben demeyi öğrenemeyen yūreklerde aci umut siir dökūyor gecelere
tebrikler
aynadaki siir