KARA BİR YARA YOKLUĞUN
Çarşamba köprüsünde güneşin batışını seyrederken
Biraz hüzün,bir umut bir özlem düştü içimde Düşündümde,dolmamış yüreğimde boşluğun Yeşilırmağın akışı bakarken Karşıda çalan müzik hayale daldırdı beni Senli duygular o an yaktı yüreğimi Yorgun akşamlarda düş yorgunluğunu yaşadım Görmek umuduyla sonu gelmeyen uykulara daldım Göremeyince bir sigara yaktım Kendi kendimi sorguladım Böyle olması gerekiyormuş demek ki Ruhumun derinliklerine sıkışmış Kara bir yara gibi yokluğun Hep seninle dolu hayal âlemim Tanımlanması çok zor bir duygusun Duyulmadı hiç bir zaman feryadım Boşunaymış çabalarım Arnavut kaldırımlarını arşınlarken çarşamba sokaklarında Silüetini oluşturdum karanlık duvarlarda O sımsıcak buseni özledim Birbiri için yanıp tutuşan iki dudak Bir beden olmayı özledim Nasıl olsa kaçamayacak yanmaktan yürek Gece oldu yine doldu gözlerim Hüzün vurdu kelimeleri hissedebiliyormusun O ince dokunuşlarını arıyor bedenim Dayanamayıp kalbimi tutuyor ellerim Ne zaman geçsem bu köprüden Karışık düşünceler doluyor beynime İki yana iniyor ellerim Bir yastığın üzerine düşüyor başım Bir fırtına halini aldı gönül ağrılarım Hazan mevsiminde savruldu hayatım Her gece benden hesap soruyor yürek acım Artık boş kalmıyor elimdeki kadehim İçtikçe seni, sardı etrafımı hayallerim Yine de sönmedi içimde özlemim YEŞİL IRMAK |
Tebrikler Saygıdeğer Üstadım...Anlamlı ve güzel bir şiir,kutlarım...Selam ve saygılarımla...