Çarşamba köprüsünde güneşin batışını seyrederken
Biraz hüzün,bir umut bir özlem düştü içimde
Düşündümde,dolmamış yüreğimde boşluğun
Yeşilırmağın akışı bakarken
Karşıda çalan müzik hayale daldırdı beni
Senli duygular o an yaktı yüreğimi
Yorgun akşamlarda düş yorgunluğunu yaşadım
Görmek umuduyla sonu gelmeyen uykulara daldım
Göremeyince bir sigara yaktım
Kendi kendimi sorguladım
Böyle olması gerekiyormuş demek ki
Ruhumun derinliklerine sıkışmış
Kara bir yara gibi yokluğun
Hep seninle dolu hayal âlemim
Tanımlanması çok zor bir duygusun
Duyulmadı hiç bir zaman feryadım
Boşunaymış çabalarım
Arnavut kaldırımlarını arşınlarken çarşamba sokaklarında
Silüetini oluşturdum karanlık duvarlarda

O sımsıcak buseni özledim
Birbiri için yanıp tutuşan iki dudak
Bir beden olmayı özledim
Nasıl olsa kaçamayacak yanmaktan yürek
Gece oldu yine doldu gözlerim
Hüzün vurdu kelimeleri hissedebiliyormusun
O ince dokunuşlarını arıyor bedenim
Dayanamayıp kalbimi tutuyor ellerim
Ne zaman geçsem bu köprüden
Karışık düşünceler doluyor beynime
İki yana iniyor ellerim
Bir yastığın üzerine düşüyor başım
Bir fırtına halini aldı gönül ağrılarım
Hazan mevsiminde savruldu hayatım
Her gece benden hesap soruyor yürek acım
Artık boş kalmıyor elimdeki kadehim
İçtikçe seni, sardı etrafımı hayallerim
Yine de sönmedi içimde özlemim
YEŞİL IRMAK