Yaşamın bir parçasıdır ölüm
Sır değil, gerçek gülün dikeninde
Benliğimi kaybettim bugün
Oysaki ne de severdim onu
Beni “ben” yaptığı için
Sonsuz minnet duyardım ona
Ancak kaybettim
Şu an ise durmaksızın ağlıyorum
Ilık gözyaşlarım süzülürken
Kaçınılmaz bir özlem duyuyorum.
Seni kaybettiğim için mi oluyor
bütün bunlar?
Kalbim buruşur bir kâğıt misali
Sevgim küçülür yüreğimde
Ben “ben” olabilir miyim artık?
Hissedip, yaşayabilir miyim?
İçimdeki boşluk gitgide
büyürken
Kalbim de aynı şekilde küçülüyor.
Yok olmasından korkuyorum
Uykuya dalmaktan daha hızlı
Ölümden daha az can yakıcıdır
Beni unuturlar mı acaba ?
Yok olduğumda, öldüğümde
İçimdeki boşluk gitgide büyürken
hissizleşiyorum
Bu şekilde var olmak da acı veriyor
Eski ahizeli telefon durmaksızın çalarken
Ben kayboluşumu düşlüyorum.
Belki de kayboluş yeniden başlangıctır
Yaşamım geçiyor gözlerimin önünden
Annemi görüyorum.
Günışığı gibi gülüyor
Yıldızlardan daha parlak gözleri…
Günbatımından daha kızıl yanakları
Birden kayboluyor
Gitme demek istiyorum
Haykırmak istiyorum
Kan ter içinde uyanıyorum
Yeni bir güne merhaba diyemiyorum
Galiba ben ölüyorum
YEŞİLIRMAK