Mavinin kapalı penceresiçivisi çıkmış günlerden kalma bir hüzün mavinin kapalı penceresi bir leke bırakıyor güneşine zorluyor güç çıktığım merdivenlerini günlerimin. ellerimle kardığım ıslak sabahlar düşüyor omzuna sonbaharın o yağmurlu kırmızı şal titretiyor ruhumu varlığın kanatlı kapısı açılıyor sokağına adımı görmek istiyorken en başta rengi soluyor sanki bütün kadınların nasıl duymaz diyorum acısını, zulmeden nasıl rahat uyur mezarında sevdası zehre bulanan aldatılanlar varken sızarken toprağına gözyaşları nasıl uyur yaşamak kendine biçmişken cümle hakkı unutarak bir kedi köpeğin de can olduğunu bir ev sanır yaslandığı kızgın taşı cehennem olur elleri, iter cennetini yalnız bir kadın duygusu değildir hayatı çamura bulayan masum bakan o göz, gözler ver der hesabını yaptığın işkencenin yaşamak istiyordum herkes gibi ben de severek, sevilerek.. 02. 12. 2022 / Nazik Gülenay |