bir yağmur fısıltında
üşüyor tin
uzuyor bütün cumartesiler
sağır bir saksıda günbegün

önce saklısını yitirdi zaman
sonra maviyi...


bugün bir düğme ile
yer değiştirdim
o benim içimde ağladı
ben göğsümün iliğinde
ne o beni duydu
ne ben onu


kahkaha atarak uyanır o gün renkler
yedicenin altısı; ağırtılı bir ırmak
adını unutuyorum her cumartesi


...
buruşturulup atılan kağıtlarda
karalanmış sözler
dil kamburuna yenik düşüyor bazen
buruştulup fırlatılmış kağıtlarda bir söz:


kurşun; "kuş"tan üç harf fazla ama;
kuş iki kanatlı; kurşun kanatsız
lakin ikisi de uçuyor.

göğ(s)ümdeki ku(r)şun izi sen misin

...

ilkokulda açtığım kurşun kara ve kırmızı kalemler
kalemtıraşın ağzında kırmızı kalem tozları bir ruj gibi
öpüyor jiletini çılgın gibi
açıldıkça açıldı kalemler açıldıkça küçüldü avuçlarımızda
bazen bir tükenmez kaleminin başlığını geçirip
bir el boyuna büyütülürdü


bilinen ve en çok kullanılan bir eski eşya gökyüzü
nice divanların dilinde iplikleştirilen
ilmek ilmek
mavisi ve camgöbeği en çok çalınan
nice leyla’ların gözlerine derilen serilen
füruğ ferruhzad derki:
"kuş ölür,sen uçuşu hatırla."



tirşe: mavi ve yeşilden en çok çalan renktir sevdiğim.
uzayan cümlelerin dilimde son durağı beklemesi
içimde yontulur bir taş aşekanın dalları ile
her kelime özüne döner
"kelm" "kelm" diye diye
bugün öyle epriyerek uyandım yatağın dikenli telinden
umut var mıdır dedim mecruhlu bir sevdaya ve güneşe
penceremin önünde pandomime dönerken kısalan gölgeler
hicran şişesini terk etmiş bir gemi
her tarafta kıyısız bir cumartesi


kırk yıl unutulmayacak bir gece
bu fani cihanda
kahvenin adı yok
dudakların, ellerin
bir sevişilmişliği yok hani
harflerin alfâbede


sonra uyandım aynaya bakmadan
önümde küllükte boğulan izmaritler
sonra ceketimi alıp çıktım
taşınmış bir şehrin yabancı kokusu
gerdanına düşüyordu yağmurun saçları


yolu sıkılaştıran
dar ağaçların arasından geçtik.
ardımızdaki gölgeler asılıyordu
durup izledim gençliğimi
telgraf çiçeklerinin vakurluğunda
gün; ânılar söylencesi
arda kalan
-ağıttan gemiler yaptık sulara-

nereye saklanıyor insanlar
ölüm hâlâ tanrıdan derken

terk edilmiş bir duvar
tek başına onca yıl ayakta kalırken

yalnızlığı eğirttikçe seğirtiyor
göz kuyularının elemgeçleri

bir kirpiğinden bir kirpiğine
saatlerce yüzdüm
durup bekledim kirpiklerinde
hiçbir çiçek açmadı cumartesi gibi


ben henüz doğmamış bir kelebek gibi
öptükçe öperdim boynundan
bir ırmak boyuna ağlardı kuşlar
giderdin aynadan
üstelik bir şiirden düşmüş olmalı
masayı dağıtan bu kalem

kaç dağ kopardım boynundan öperken
şimdi ondan mı bu kadar uzağımdasın



ölüm sırasız gidiyordu
en çabuk da papatyalar ölüyordu beyaz bir kurşun ile
göğsümde yeni yaralar açtım
beni yaralarımdan sev


gitmiştin bir mektubu
öpüp başıma bırakıp
gözlerinden öpmüştüm
bir hicrân öncesi
cumartesi yazıyordu her yerde

sen bir gün demiştin
ben bir gül
gidip geldiğinde
ne çok yaşlanmıştım

tirşe en çok çalan renktir cumartesinde maviden ve yeşilden
ben cumartesi yokum bir boşlukta
tuz kalleşliği işte denizin
içimden akan nehire karşı
hangi canertesi merhem bu bekleyiş