Ne yapsambir kapının önündeyim açsam sanki başka bir yöne yürüyeceğim belki orada ak susamlar açar yepyeni ayakkabım ayağımda incitmeden yürürüm doğayı tıpkı incinen bir hayat gibi dökmemeye çalışırım kalan son yaprakları tek yolun sen olmadığını kavradım oysa neden durmadan hüzün çiçeği açar kalbimde neden başka gülümsemelere odaklanamam eski baharlarda gül arar bakışım artık ezbere bildiğim sokaklarda bıkmam nal toplamaktan oysa hep çiçeklidir pencereler sevgiye açıktır kapılar bir çocuk, bir genç, bir kadın, bir anne hep bir gülümseme, düzgün bir yaşam için uğraş vermiştir yolunda iplik değin dolamıştır hayatı parmağına sıkı sıkı gevşetmemiştir yansa da canı oturup kalmamıştır bir gölgede kendisi yapmıştır gölgeyi her ilmekte, şiirde yaşamıştır zorlamıştır kapıları ki yalnız insan eli açar kilitli kapıları bir kapının önündeyim açsam mı girsem mi içeri? 06. 05. 2016 / Nazik Gülenay |
açsam mı
girsem mi içeri?
Siz zaten tüm zor kapıları açarak içeriye çoktan girmişsiniz can şairem, her zorluğa göğüs germek kendi çabalarıyla başarıya ulaşmak hiç kolay değil o kapıyı da açar yani o zorluğu da aşar yine girersiniz içeri...
Çok güzeldi can şairem yuvasının dirliği için kendini hiçe sayıp her zorluğa göğüs geren bir duruşu sergilemiş kaleminiz. Yürek sesinize gönül dolusu tebriklerimle... Her daim sevgi ve selamlarımla...