Günlük
yaşamaya durmuş birileri
bir hız belirliyor taşın yumuşaklığını mutluluktan korkan toz zarar vermek pahasına büyük yavaşlayınca çoğalıyor sonra garipleşiyor göremezlik geri geri yürür aramazsan telefonun ucu olmaz ucu telefonun yalnızdır nasıl hatırlatma sakın kimsiniz sorusu ne üzücü bu görüşememezlik gerekli mi? cevap isteyen olursa aklına geleni söylersin biri tutmasa biri utanır ölmenin kalpte bir yer anlamazlığa gelir çok sevince bakarsın arkasından yere düşen kırılmadan uçamazlığa inanırsın varsın yelesi uzun bir at geride kalsın sırtındaki yokluk büyüsün kilitsiz bir dolapta koşmaması için bir şeyler bulurum |
Belki yeleleri rüzgarlardan, nasıl durduracak ki kilitler, o koşmayı…
Şiiri çok sevdim, teşekkür ederim yazdığın için.
Sevgi ve selamlarımla,