Gözlerimi açtığım yergözlerimi açıyorum karanlıkta yıldız uçları çıkarıyor gözlerimden ışıkları yere saçıyor gök bir fotoğraf makinası resim çekiyor köylü çocuklar kısaltıyor eteklerini oyunlarda son moda bir dansı yeni baştan yaratıp üstü açık helanın yanında gerçek mikrop yoksul doğmaları bir ateşin başında haşlanmış patates börttürülmüş kara kabak pekmezli kar bir köşede ince elenmiş bebe çişli toprak kısalır avuç çizgileri boşa avuçlamaktan ters yüzünü dünyanın yalnız sövmeleri büyük görkemli yaşamlardan.. 05. 04.1987 / Nazik Gülünay |