Zerre kadar gözüm yok şu dünyanın varında.
Merhametsize muhtaç etmesin beni yeter.
Üzülüp sevinmedim zararında, kârında.
Muhannet kapısına atmasın beni yeter.

Gecemi gündüzüme katar çalışırım da,
Her türlü zorluklara bir bir alışırım da,
Davete koşa koşa gider buluşurum da,
Asılsızın önüne katmasın beni yeter.

Can istesin vereyim dost, ahbabın hasına.
Tuz olup ekileyim çorbasının tasına.
Karaktersiz insanın kürküne, libasına,
Harcayıp bir kalemde satmasın beni yeter.

Kurtların sofrasına oturtmasın aç diye.
Hak söylemez kelâma koymasın ayraç diye.
Namarde nefesimi sunmasın ilaç diye.
İnsanlığın yitirmiş tatmasın beni yeter.

Ömür bitecek zaten bitecekse bitsin de,
Yitiyorsa bir defa adam gibi yitsin de,
Aslanlar her yanımı lîme lîme etsin de,
Çakallar yem bilerek yutmasın beni yeter.

Mesut’um yanım sıra yürüsün hak bilenler.
Gözümden akan yaşı gözyaşıyla silenler.
Aratmasın gideni ondan sonra gelenler.
Fırsatçı uçurumda tutmasın beni yeter.

Mesut ALTUNKAYNAK