Kadınım Baharım Aa canımsenin gözlerinde kumral bir akşamdır şimdi vakit ve yağmurlu üstelik bir dilek çaputu bağlıyorsundur o yüz yıllık kiraz ağacına kimbilir belki o pencere kenarında günlüğün eksik sayfalarla dolu ağlıyorsundur ve yorgundur kalbin neme lazım indirgemiştir tüm ağırlığını ki yaralıdır üstelik sustuğun yerde yalnızlaşıyorsundur belki de tel tel düşmüştür saçların acep dişlerin ne haldedir ve lakin omuzlarındaki her çöküş ayrılıkların başladığı yere ve dönüşsüz bir gidiştedir bilirim bekliyorsundur hala o istasyon kasabasında hiç bir trenden inmeyen o yolcuyu ki uğuldayan yalnızlığını kim duyabilir sızlatan yalnızlığımla benden başka sana kim seslenebilir ’Kadınım Baharım Aa canım’ o trenden inmediğim her gün için beni affet ..... Yalçın Gözetelik |