Çay Bahçesiorada, aile kokulu çay bahçesinde şehla bakışlarından kalma bir dolu anı gelip çarpıyor gözlerime ve ben apayrı gülümsüyorum herbirine ağlamadan az önce sensizliğe eşdeğer akşamlar çöküyor üstüme gövdesinde yıldızlar var, gümüşkaralı sanırsın ki kuzeyi bıçaklanmış yağmur öncesi rüzgarların, savurganlığında saçlarından emanet aldığı taze nergis ferahlığı ötede cilası solgun fakat ceviz oymalı gramafon, yankısında gül damlalı nihaventler ki hasretlik diyor Ümmü Gülsüm, hasretlik öfkeli dalgalar yükselip alçalırken esmer sularda batıp çıkan martıları izlemektir biraz da ışıkları titrerken ihtiyar Kadıköyün ilk çan seslerini duymaktır,seher vakitlerinde uykusuzluğuna tanıklık ederken yorgun balıkçıların maviye günaydın demelerine içlenmektir orada,aile kokulu çay bahçesinde ..... Yalçın Gözetelik |
beğenerek okudum
selam saygı ve muhabbetlerimle