Kendimden uzaklardaaz göz attım geçmişime geçit vermedi yine duvarlar kendimden uzaklarda bir yerdeyim yolumu kesenler yanımda, koynumda bir susuyorum bir patlıyorum yanardağ gülen gözlerimin gerisinde o bazen çok uslu bazen deli kızın savrulan düşlerine bakıyorum katmerleniyor acım şu kadarcık bir şeyim boyumu aşıyor duvarlar doğduğumdan beridir arka sıralarda bir yerdeyim öğretmenim bana soruyor kim şımardı diye sınıfta yalan söyleyemiyorum ben değilim ortalığı toza dumana katan ayaklarım büyüdükçe faltaşı gibi açılıyor gözlerim ne kadar yabancıyım bu dünyaya ezilmemek için ezmek gerekmiş girmek öyle kolay değil güzel bir fotoğraf karesine çok zor kendini ertelemek oyalanmak kaybettiren oyunlarla boyunu aştıkça duvarlar pencereler açmak gerek ay’ın yüzünü kaçırdığı odalara ama güven ellerimden uçup giden yeşil boyunlu bir güvercin duruyorum yürümem gereken yerde.. 29. 01. 2014 / Nazik Gülünay |
geçit vermedi yine duvarlar
kendimden uzaklarda bir yerdeyim
yolumu kesenler yanımda, koynumda
bir susuyorum
bir patlıyorum yanardağ
hayatın içinden yaşanmış gönülde açılan gizli yaraların dışa vuruşu
Patlatan kimler en yakınlarımız etkili bir şiirdi gönülden tebrik ederim
Saygılar sunarım