Kavuşması Ertelenen KavuşmalarNe sandım ki Tabii ki bana kainatın sırrını bağışlamayacaktın Ama hiç olmazsa Sırrını vermediğin o kainata sığmayacak kadar derin bir karanlığı ruhuma bağlayarak beni yaratmasaydın Her şey bu duruma nasıl geldi bilmiyorum Ama Bilmem gerek Avuçlarımda tecevüze uğramış gibi acıyla kıvranan onca duanın sorumlusu sadece ben miyim Söylesene Bu kadar mı senden uzağım Oysa Her şey basit ve gayet affedilebilir bir günahla başlamıştı Hatırlarım Kalbim kırılınca Dilim acıyla haykırmıştı Ölçülemeyecek kadar kısacık bir süre için Sonunu düşünemeden Sana meydan okuma gafletine düşmüştü dudaklarım -Ah ben ne aptalmışım- Kimdim ki ben Ne sanmıştım ki kendimi şu an bile hatırlamıyorum Acıdıysa canım Çenemi kapatıp kaderime razı olmalıydım -Gel gör ki işte yapamadım- Aslında Şeytana uydum diyemem Hele ki Kendimi kandırmalar da artık gidilemeyecek kadar uzaktaki yollar olmuşken İçimde bir şeyler yapma isteği var farkındayım Ama İçimde hiçbir şeye hali kalmamış başka bir ben daha var Böyle bir çelişkiyi içimde barındırmak ise sadece akla zarar Kısacası işte Gitsem Adım atmaya halim yok Kalsam yerimde Ortadan ikiye yarılacakmış gibi bedenim ruhuma dar Son bir şansa inansam Hatta herhangi bir şeyin iyi olacağını bilsem Avuçlarımda kan revan içinde kalmış dualarımı sarmalar Yeniden ayağa kalkmaları için elimden geleni yapardım inan -Ama yapamam- Yine de Eğer denersem diyelim sanşımı Kaç ilahi ışık yılı uzaktasın ki ey ilahi Kaç duayı ucuca bağlasam senin beni görmeni sağlar y... |
neyse, şiire dönecek olursak "bazen tanrı hazır değildir bazen de kul" çok zorlamaya gelmez
siyah aşkına...