Uykuda bileneresinden kessem gölgeni, sen ekleniyor arkamdan gelip tutuyor sanki gri bulutlar arasında arıyorum güneşini benden uzak yakın gibi bir söz bir sözü ekiyor, tarla geniş yine de bir yol arıyorum geçecek sen’li bir kulübe, çadır veya büyük bir ev oluyor sessiz cümleler işaret veriyor şiire geç diye benimle ama benden uzak yaşıyor görüyorum gözlerinin içinde o küçük kıvılcımlar yakıyor sevda ateşini fazla bir şey yapmıyorum durup bakarken gitmiyorum, ateşe körükle yanıyor izliyorum uykuda bile nerden eklensem gülüşüne, hüzün düşüyor anıma, güne, geceme söz yarım kalıyor bir yerde bağrı açık garip aşık sazın alıp çalacak çocukluğuma dönüp anne diye seslensem mi yoksa anneciğim kalk diye babam mı uyandırsa beni gölgen her an peşimde kırık cümleler şiirde yine yaşıyormuşsun.. 11. 12. 2021 / Nazik Gülünay |