Yaşayamadıklarımneden düşünüyorum bir solukta çıkılmıyor içinden insan bazen dupduru akan su bazen de düğümü çözülmesi zor yığın kendi içimden çıksam yeter yine bir tarafa bırakıyorum anlaşılmaz sözleri bildiğim yönde yürümem yeter senden mi benden mi bilmem arada bir düz yolda tökezlemem senin gözlerinin mi benim gözlerimin mi yıldızı gün güne uzaklaşan gün beyaz bir güvercin gibi bu günlere açsa kanatlarını okşayıp geçse beyaz bulutlar mavi dudaklarıyla gülse gökyüzü selam verse yaşama eksilmiş duygularımı doldursa dünyanın insanı umursayan bakışı kızgın bakmayın birbirinize hani babamız Adem annemiz Havva’ydı bir düğümle açıklanamaz yaşayamadık/larım’ız yada bir bölümün yaşayıp diğer bölümün yaşamadığı.. 18. 10. 2021 / Nazik Gülünay |