O Şey kiDağlardaki karlar ile beraber Uçuşur maviliklerde toz pembe Değer uçları serçeciklere Kesmez umudunu aysız geceler İçimde bir şey var dallanıp budaklanan O şey ki, işte yola düşüren Baştan çıkaran en uslu adımlarımı Bakışlarımı yönelten ilerlere Kaynaklar açtıran ellerime Dağlara tırmanmaktan yılmadığım En geçilmez geçitleri açan o Tıkalı tünellerde bırakmayan Var olan, gerçek olan, özgür olan İçi içine sığmayan Yatağı taşan geniş nehirlerden Ağaçların boylarıyla denge denk Evlerin camlarıyla bir Bahçemde toprak, tarlamda ekin Göğümde can veren; güneş, yağmur, hava Alnımı ıslayan ter, ekmeğim- sütü bebeğimin.. 08. 02. 1977 / Nazik Gülünay |