Çıplak ayakla yürüdüğüm toprakta
leyleklerden bildim yaradılış gayemi hep
suyun çatlağına varması
kanın yarasına akmasıydı
şikayetim olan karanlıklar
damla damla geçtiğim duraklar
kendimden kaçışlar
dibine oturduğum mumlar
kuruntularıma idman yaptıran zorluklar..


Yalancı şahit tutsam da
bazen kelimelerime
dik yokuşları aşıp düzlükte
cep dikti bazıları kefenime
’’Taşıma suyla değirmeni döndürmüyordu’’
ağır gelen düşünceler.
Şiirden bir kadındım Ben;
göğsümde derin bir boşluk
akışkan bir kader odamın ortasında
ellerimde parmak izi taşıyan ölüler
sayfalarımı çeviren kesik kesik
soluk sesleri..


Haddini aşıp başımdan düşerken zaman
ziyan ettiğim hayallerimle kapatırken hesabı
hesapsızca sevdi açık veren kalbim.
Sağdan ya da soldan değil
ruhumdan vurdukça hayat beni..!


Dilek