Gitme;
sen gidersen, vebalini sırtlandığın yazgılar ölür
kaldırımda kediler, bir kaç misket, bir topaç,
ucundan koparılmış ekmeğin azizliği
ufacık parmakların yokluğunda kahrolur
matem rüzgarlarında savrulan uçurtmalar
dağlanmış bir yüreğin girdabında kaybolur...

***

Gitme;
sen gidersen, kardan adamlar üşür
yalnızlıklar yetiştirir bu telaş
gözlerinin mercanından akarak,
göğe yıldız serpiştirir bu telaş
ve susar vazoda çiçek,
toprağını yakarak...

Gitme;
sen gidersen, susmak bilmez bu feryat
kara kışlar yetişir, koynunda iklimlerin…
ayrılık vakti geçti, hasret içilmez şimdi
aneden, serden geçtik yardan geçilmez şimdi…
gitme, kör düğüm olmasın gönlümde ilmiklerin…

Gitme;
sen gidersen, yenilenen gün eskir
rüyalar kabusa çıkar, sokaklar çıkmaza
bir garip heybet sarar, şehirlerde gündüzü…
oysa, yaşamak güzel şey hoyratçasına
bir kadın, bir deniz, bir de gök yüzü...

Gitme;
sen gidersen, gurbet kokar bu diyar
kıyıya vurur serüveni düşlerin
silinir kumsaldan gündelik hikayeler…
gitme, insan insanın en büyük meçhulüdür,
insan insanın gurbetidir yar…
gitme, seninle üşüyen hayallerim var

Gitme;
sen gidersen, susar kelimelerim
ardına düşerim bir pencereden
birkaç isli hatıra kalır kirli geceden
etrafımda düş kırığı acılardan bir duvar
gitme, ellerimde serinliğin, ruhumda çengelin var

Gitme;
sen gidersen, hafakanlar yükselir
konar şu ömrümün Nevbahar’ına
el tutsa gül ezmiş avuçlarını
hançerler saplanır şah damarıma...
yıllar yılı tel tel yolsa da tarak,
gitme, süpürgeye dönüşen, saçlarının yüzü ak…

***

Gitme;
sen gidersen, matem tüter bu ocak
ıssız kalır al yazmalı dul kadın,
ağıtlara umudunu asarak.
ve susar kader,
bir mumun urganında acısını yakarak…

Gitme;
sen gidersen, ateş düşer bacadan
yer tutar semaya yükselen aminleri
nasırlı avuçlara tutunurken kainat
bozulmuş yeminlerde, kan kurusu bir inat…
kırılmış mimiklerden yeni gülücükler saç
gitme, hicabımız merhametine muhtaç...

Gitme;
sen gidersen dinmeyecek bu sağanak
ve zaman, o mağrur yüzüne yaslanarak
yeni sürgünler yazacak,
toprağın karnını yırtarak...