Biraz büyüyüp de kesince aklı
Hırs ile dünyaya sarılır insan
Bilmez ki her cevher özünde saklı
Diyardan diyara sürülür insan

Bir güzel düşünce gönül yoluna
Sever de alemin düşer diline
Dokunur gözleri zülfün teline
Gönülden gönüle vurulur insan

Yükselip çıkınca kırkı zamanın
Teklemeye başlar çarkı dümenin
Vurunca teline aşkı kemanın
Kaderi kederle karılır insan

Bir yandan eserken ayrılık yeli
Sırtına takılır hasret çengeli
Solarken usulca bahçenin gülü
Gülün dikenine darılır insan

Sokaklar duysa da naralarını
Kimse dönüp sarmaz yaralarını
Beyaza bağlayıp karalarını
Eğilmiş belinden kırılır insan

Bir asi çocukken koştuğu yerde
Değirmen döndükçe çalınır derde
Ve bir gün kapanır sonuncu perde
Beyaz bir çaputa dürülür insan

Gider omuzların şatafatında
Kutsal bir mabedin tahta atında
Uzun bir uykunun saltanatında
Gururla bir tahta kurulur insan

Ve bir gün gelip de her şey susunca
Gök şahit olup da yer konuşunca
Yeniden bedenle ruh buluşucunca
Bir sonsuz hayatta dirilir insan...