Gözlerimi kapasambeyaz çiçekleri kökünden kazıdılar kulak tırmalayan sesleriyle daldılar bahçeye onlardan mı bilmiyorum kayan mevsimler göğün böyle yarılması boydan boya özlemem göz alıcı mavi göğü çocukluğumun bahçesi az ötede bir kaç meyve ağacı, kuru toprağı ve gözünü açmaya çalışan çimleriyle bakıyor bana gözlerimi kapasam armut ağaçlarının dibindeyim salıncak kurmuşum mayhoş elmanın alt dalına sallanıyor şarkılar söylüyorum kalksam çekirge kovalayacağım hırsız çocuklar gülerek geçecek yanımdan ceplerinde yan bahçenin elmaları bizim salatalıklar ’üstlerine yatıp anlarlarmış nerde salatalık var’ ah nerede annemin emekleri.. çatlak elleri özlemle bakıyorum kurutulmuş bahçeye nerde mazin dayı, hanımı o durmadan konuşan ufacık kadın sahi eski çiçekler nerede nerde özenle seyrettiğimiz beyaz kelebekler! bir ben mi kaldım eskilerden gözlerimi kapasam konuklar ağırlayacağım bahçede mısır, çay kokuları burnumda.. 15. 06. 2021/ Nazik Gülünay |