Yaşamak; ateşten bir gömlek sanki
Ceset torbaları
Nefesi tükenmiş ömürler
Köklerinden habersiz
Yürüyen ağaçlar arasında
Ağlayan kaval sesleri
Dallarından koparılmış garip kuşlar
Ve keman sesi gibi inleyen
Buğday tanesi kokan
Kızıl saçlı çocuklar!

Ey başındaki bitlerin bile
Kalbini kırmaktan korkan çocuk;
Ne oldu sana böyle
Yüreğinin tüm düğmeleri açık
Okuma yazma bilmeyen
Atardamarın ağlıyor hıçkıra hıçkıra
Rüzgar itiyor sanki ecelini
Gözlerinin feri sönmüş
Vücudun ise mermi madeni
Söyle kim kıydı sana böyle!

Yıkılmış evini gördüm
Halıya sinen kırıntılarını
Ve kanını kaldırımlardan söken temizlik işçilerini
Geride kimse kalmamıştı
Sadece derin bir karanlık
Ve o karanlıkta bekleyen bir mezarcı
Kulakları paslı, elleri nasırlı
Duymuyor bir türlü attığın çığlıkları
Söyle şimdi bana
Bu kışın nehârında
Taze ot kokan o ellerini
Kim gömecek kara toprağa..