Akıl Almaz Yalnızlık
Kuruyordu damarları ilhamın
Bir kelama muhtaç sessiz kaldı Sırçalı kalem… Ak yüzlü sayfalar burun kıvırdı Yeri gelmişken… Yalnızlığa yalnızlığımı anlatsaydı Şiir? Hayatı bir öyküye sığdırıp Kızlı erkekli kahramanlara emanet giysiler mi Dikseydi? Hangi dile çevirsek de yalnızlığı Yine gecenin ayazında üşürdü kelimeler Biçare beklerken Tanımadık da olsa bir gölge… Umudun eli terlemiş gibi Apansız bırakırsa yakamı İşte o zaman bir yalnızlık türküsü Yalnızlar rıhtımında eş olur yalnızlığıma… Gönlün tuvaline dökülür renklerim beklenmedik Son kırıntılarımı feda ederim ahenge giden yolda… Sarsılmış tabular, yıkık umutlar fon Yalnızlığım kızılyapraklar arasında dans eden Arsız rakkase… Bir yeşilin bin tonu saklı ayak izlerimde… Uzun ve narin ağaçlar örttü geceyi gözlerime… Son söz düşünür Lügatını talan edercesine akıl Ama kılıf uyduramaz iş yalnızlığa gelince Her kelime gecenin ayazında üşür… Akıl düşünür Düşünür… |