Semadan akan nur yüzlü gece
Damlıyorsun avuçlarıma
Gözlerime sürüyorum ellerimi ve görüyorum
Ay’ın yine sana tutunmuş mehtapta
Yaslanmış omzuna
Dünyadan masallar anlatıyor .
Yıldızlar dizilmiş etrafına
Dalmış gitmişler
Masalların esrarına.
Kaymamak için tutunmuşlar gök kubbenin kuşağına,
Gıkları bile çıkmadan
Dikkat kesilmişler;
Halbuki nereden bilsinler
Dünyanın masallarında neler neler saklıdır.
Onlar gibi parlak mıdır insanların kaderleri?
Nereden bilsinler; onların kayışında
Bir dilekle hayata tutunur benim insanım.
Bir çocuk kalbi uçar rüzgarla
Bir uçurtmanın kanadında;
Ne kalpler birikmiştir şimdi senin koynunda
Çocukluğa dair,
Belki de hayata.

Kaç kadın oturdu pencerenin önüne
Ev ahalisi uykuda, döktü
Sana içini ben bilmem ama sen bilirsin
Gece…
Kafasını yasladı cama; buğulandı şeffaflık
Karıştı
Bir çift mavinin sonbahar yağmurlarına.
Kimseye dökemediği içini yıldızlarının kulağına fısıldadı
Sırdaş bildik biz seni gece,
Kadını bildi dünyamın
Erkeği, öksüzü, yetimi.
Uyuyakaldığımızda pervazlarda
Sen örttün üstümüzü; ısıttın
Gece…

Elleri cebinde yere bakarak yürüyen genci de anlat
Hadi.
Kah yürüyen kah bekleyen
Birinin gelmesini ister gibi.
Asma köprünün korkuluklarında dirsekleri
Hayata tutunmaya çalışırcasına
Gözlerini dikmiş sana
Ne yalan söyleyeyim; dudakları oynuyor
Sanmıyorum ki iyi şeyler dökülsün kilitli kapılarından
Sövmeler dışında.
Ama kime; kim bilir.
Dönüyor arkasını
Sayende yalnız hissetmeyerek kendini
Işığına düşürdüğün gölgesine sarılarak
Sen ona eşlik edensin
Gece…

Bilmiyorum
Benden haberdar mısın.
Benim de çekmecelerini çeksene ruhumun
Döksene aydınlığına katıp
Tanısana beni de;
Işıtsana dertlerimi yıldızların eşliğinde
Yaşımı es geç ama bil kalbim çocuk benim de.
Uçurtmam yok ama yine de
Tutsana beni enginlerinin terkisinde

Bu gece camın önünde uyuyan benim
Hadi ısıtsana beni de,

Hem üzülmesin yıldızlar
Hep mutsuz değil sonlar
Başlangıcı umutsuz olanlar
Yok hep bu hayatın defterinde,

Kayma yıldız,
Sen takılı kal yerinde
Gökyüzünün kalbinde

Ben dileğimi zaten tuttum!
Sen
Düş/me!