Kendimi dinliyorum
gözlerim kapalı.
Yaslanıyorum omuzuna
söğütten dalların.
Oksijen üretiyorum
karbondioksitli ortama karşı.
Çünkü zaman erittikçe öfkeyi
tüm hikayeler aynılaştı..
*
Yanlış bir dünyaya düşmüş
göktaşlarıydık.
Kuşandıkça mayhoş serinliği
kayboluşun sahici renklerinde
içimize kapandık cenin gibi.
*
Hiç saatlerinde
gölgeler düştü yüzümüze.
Göç etti içimizden ruhumuz
deli bir mecburiyete.
Barışı konuştuk kavga ederek.
özenerek yazdığımız
el yazması şiirlerde.
Damla damla her an’nın
kirpiklerinden düşerek..
*
Ve boylu poslu içtenliğe
bıraktık içimizdeki çocuğu.
Bayram sabahıydı
içimizdeki ağrı sızı.
Sarılamadığımız eller
Annemizin limon kolonyası.
Giden bayramlar nasıl eksilttiyse
bir bir sevdiklerimizi.
Ölebiliyormuş
Onlar’la birlikte sevenleri.
*
Ve iki yalnızlık arasına
aldıkça yüzümüzü.
Açıldı yeni yaralar
sarmadan yaralarımızı.
Siyah beyaz filimdi biraz
sevinçlere yolcu çıkaran hüzünler.
Başı olmayan
sonu gelmeyen
Şiir oldu beklenenler.
Veresiye bir cennet verseler de;
Sürgün bir şairin
memleketini sevmesiydi özlemler
Son adımlar eklendikçe
son sessizliğe.
Son noktasıydık aceleci yaşamın
soru işareti gibi görünsek de..!
*
Ferdaca