Vayy.
Hicvin serbest mısrada ki en hası desem yeridir.
Şiir baştan aşağı biraz yergi biraz sitem ve duyguların kayboluşundaki düşünceye, sorgulamaya daveti hissettiriyor bana.
Bir şiirde keskin ifade olmalı, aynı duygunun tonlamasını kaleme almak lazım gelir ki haklısın bence bacım.
Her şey gibi tadsız tuzsuz şiirlerde ''kalem kırmak'' ifadesi ne güzeldi.
Ve ''Tahta Bacak'' bence finalin en mükemmel ifadesi, kavramı idi ki insanların samimiyetsiz ve sahte duygularının şiirlerde bile yavan kaldığının ifadesini en güzel şekilde anlatmış kalemin. Senin o yüreğinin imbiğinden damla damla akan suyun birikimini o ilk gözeneğinden Kaçkar ferahlığını yüceliğini seviyorum.
Eller bu dünyalık için kavga ederken senin coronada sabahtan akşama kadar çalışıp alın terini, kazandığın her kuruşunu bile ihtiyacı olanla bölüşüp yalnız yemediğini biliyorum. İstanbul'u bir uçtan bir uça geçerken şu an yolda olduğunu da biliyorum. Bu belki de bize geçen rahmetli babamızın, annemizin kaderidir çalışmak.
Bacım sanırım yine duygulandım, yorgunluğumu senin sayfanda atayım ki belki bir iki gün buralarda dinlenebilirim...
Sen yazmaya, ben de okumaya mümkün oldukça devam edelim...
Seni seviyorum, yürektesin...

''Seyrettiğim bu insanların
Sofrasında takma bacağı
Hâkim Bey bakış açımı
Düşüncelerimi okuma
Kır kalemi...''


bu bölüm şiirde neden var diyemem elbette
şairin şiiri yazarken ki hissiyatına sahip değilim
final vurucu olmayınca şiir kırık kalıyor sanki..

Ne doğru tespitler 👏👏👏

Yürekten tebrikler Ümmühan’cığım şahane bir eser okudum sayenizde.

Sevgilerimle ve musmutlu hafta sonları dilerim 🥰