Mavi soluk ışığın çocuğu,
Yeryüzü yolunun nefesli neferiyim.
Annemler Samanyolu’ndan gelir,
Babamlar karanlık maddeden.
Hu der, kuzenim kuzeyden bir köyde,
Yüceltir güneşi kardeşim güneyde.
Kenya yarığı’nda buldular atamın kemiklerini,
Kibar süpürgeler ile üstünü süpürdüler.
Karım saçlarını Nil ırmağında yıkar,
Kostantiniye’de kurutur, saçlarını tutar.
Yağmur ormanlarında bana yıkanır,
Odun olurum sonra, yeni baştan yontar,
Pinokyo yalanlarını burnuma sürer.

Annemin ikliminden babam geçince,
Ağaçta sallanan sulu bir incir imişim.
Babamın nazarından annem geçince,
Çatlamış, damlamış, iştahla yenmişim.
-Üzerinize afiyet-
Kenya rahminden çıkmışım.
Atamın yarıkta bulunan iskeletine,
Kürek kemiğine, çürük göz oyuklarına
Nazik bir süpürge gibi dokunan benmişim.


Evren büyüdükçe kalbim feza ile yarışır
Arş göğüs kafesime dar gelir,
Zihnim çizicilerin yolundan çıkar
Kalemim kırılır, urgan yağlanır,
Dar ağacının afaroz yemişi olurum.
Düşerim insanlık tarihinin intiharlarından,
Bencilce yükselirim, insanca alçalırım.
Karım dünya yalanlarını siler burnumdan,
Ruhumu öper, sanatını okşar, ağlar.
Medeniyet odun kesilir, medeniyet ruhsuzlaşır,
Çar düşer, mıh paslanır,
Piyonlar Şah’a yaltaklanır.

Yalanlar dünya âdetleri olur,
Pinokyo’nun kalbi uzar, burnu karısı kokar.
Böylelikle yaşam buketinde çiçeğin biri solar.