kentin ışıkları sayılı gözbebeklerinde
avuç içlerinde, elleri nasırlı bir babanın nasihatleri
gözlerini ve sözlerini sana dikmiş
hafiften ağlamaklı
ve yorgun kalmışlığımız sinmiş biraz üstümüze
ekimin hastalıklı havasına yolculuk etmiş ciğerlerimiz
biraz daha dirensek sanki
kaybolacak kentin sayılı ışıkları

ölmek isteyen de çok oldu aramızdan
kimi becerip göçtü
kimi kaderine razı
kimisi ise çoktan öldü yaşarken

acılar katlandı birer birer biz isyan ettikçe
bir şeyleri değiştirmek isterken
en büyük etkeni unuttuk
"hayatın ta kendisi"
ve zamana bıraktırdı doktorlar yaşamayı
ama yaşayarak çoğaldı kötü olan her şey

üç beş atlı salındı eskilerden şehre
en ağır vaka olarak nitelendirdiler bu şiiri
kötülüğün adını iyilik diye yutturdular garibanlara
suçlusu da aynı cezayı çekti
suçsuzu da
yalnızlar yatalak şimdi