Seni yağmura benzettim
Kendimi toprağa
Çatlayıp kurumadan
Hasretin kavurmadan
Düş tüm ihtişamınla
Düş bağrıma
Boy versin vuslat
Bürüsün kör karanlıkları yediverenler
Gülsün yüzler, kınalansın eller
Can bulsun seninle kainat

Seni söze benzettim
Kendimi saza
Dökül bam telimden
Kalemine kırgın sayfalara
Tutuşsun kalpler bizimle
Söylesin şarkımızı lal olan diller
Güneşler doğsun nağmemizden
Buruk sancılar çözülsün
Gark olsun huzura uyuşuk günler

Seni şirin uykulara benzettim
Kendimi düşe
Bizsiz biten her gece
Şafağında oğul verir
Mazeretsiz bir endişe
Değil anayurdum kara kıta
Bütün dünya tutar nefesini
Çıkıp gelsen ötelerden
Bilmelisin ki ey sevgili
Toprağa gömülür öldürmeye iştahlı silahlar
Ve kınında çürür kılıçlar
Misk kokan bu gelişe

Seni gerçeğe benzettim
Kendimi hayale
Heyecandan öteydik oysa öykülerde
Kerbela’ dan kalma acıydık türkülerde
Adımız mimlenmiş bir kez dudaklara
Nam salmışız Mecnun’un diyarına
Yürüdük asırlarca omuz omuza
Yürüdük korkusuzca ateşe
Ateş yakmaz ateşi
Kop gel saklı dünyandan
Bitsin bu usturupsuz hikaye

Seni bana benzettim
Kendimi sana
Kabil’e özentiyiz
Meyyal değiliz mutluluğa
Biz olamadan
Dahası hiç olamadan
Varacağız her kulun tattığı sona
Mutlu bitmez sonu hiçbir hikayenin
Bu yüzden
En çok da bu sebepten
Benzettim bizi
Kara bahtlı kara sevdaya