Düşme
Yadigârın bildiğimi saklamışsın
Acının etrafında dönen hiç dışına taşmayan Elden ele varıyor da, bi gönülden gönüle varamayan Kararının ölçüsünde yaklaştığım Sözcüklerin yolunu bilen de kalmadı Bu nedenle; Bazen kendime nerede kalmıştık diye sorarım Aklını yar eyledi hemencecik bazısı Yine de dileğim, Gönlün söz versin ışığına düşmeye Su derman olsun ay bildiğine Saklama şimdiyi geçen gider bi o kalır Benim gideceğim yoktu bilerek kendime vardım. |
Şiirin simâsından bi o kadar garîb ve bi o kadar kabûl görmüş bir hüzün yansıyor....ve düşünüyoruz…zoraki mi, şu kendiyle bütünleşme.
Sözün gümüş parıltısı, her gözün gördüğü değildir, hele ki kendini saklamışsa şiirin derinine böyle. Suya düşen ayın tüm karanlıklardan sıyrılarak gerçeğe dönüşü ve düşüşü böyle.
Şiirin bütününde daha pek çok şeyden bahsetmek mümkün olsa da sözü kısa keselim..en güzel yerinde.
Saygı ve selam.