yüklerken seni kalbimin
en ücra köşesine
genzimde senden kalma k’ayıp çölle
yarım yamalak kaldım...
meğer ne çok sensizliğe
idam edilmişim..

öldürdüğümüz şiirler
sensizliğe armağandır ..

...


’’Şimdi ayaklarımda gelişinle biten tüm yeşiller
adına bir türkü okur..
sen ki bahtıma yakışan
sen ki ömrümü adadığım
yoksan matemdir bu şehir’’

..

söyleyin o’na asıldım dar’a
beyazlarıma çöktü hüzün
kurşunlandı sağım solum
sardı dört bir yanımı hazin bir tufan..

sen ey her gece nabzımda atan
kıblemden yüzümü çevirmeden
gece eteğine dökmeden yıldızlarını
ben bana düşman olmadan
kuşlar uçmadan
kaybolmadan hatrın
su ol ak yollarıma
kana kana
..
..

sen ey gelişi ile içimde ki yetim
yanımı güldüren
yorgun soluğum göğsünde uyumadan
son bulmadan çocuk bakışlarım
bizi bize kıl
kırlangıçların kanatlarında mecal bitmeden
bozkırların bahçelerinde gül’ler
solmadan
kalem ol alnıma fermanı yaz
ese ese
..
..

bilmezdim kaç yazgıda
her gece kan damlayan hayallerime
umut biçen çocukların
kahkakasını kelepçeleyecektim...

..

ya açık kalır kapın çıkarsın
ya kapalı duvarlar arasında kalırsın bir başa!..


Belma.