Eflatun Bir VedaŞiirin hikayesini görmek için tıklayın Biraz geç oldu ama kabul oluna...
Hediyedir... içimdeki kimsesizliğe sahip olamadım iğnelerle tutturdum ben de her bir köşesinden hep söyledim ama duyan olmadı sesimi çocukluktan beri iki beden büyük geldi bana bu terkedilmişlikler biliyorum yüzyıllar geçmedi ama yolun yarısını geçti ömrüm öylece beklerken nerede hata yaptım inan anlamadım üzerine tam olacak bir kimsesizliği Tanrı giydirmedi ruhuma halen sırf bu yüzden değil daha birçok sebep var beyhude çabalarla olan duygusal bağlarımın aslında bir itirafta bulunmam gerekirse o cami avlusuna bırakan ilk piçti benim duygularım ellerimin boşluktaki süzülüşünü kıskanma boşuna bir delinin duruşu oldu sadece dışardan bakanlar için oysaki tüm bu deli gibi gözüken davranışlarım sebebi parmaklarıma yapışan hüzünlü bir melodiden kurtulma çabasıydı ellerimin şimdi kapat gözlerini sen de benim gibi ve bir saniye de olsa gerçekten inan bak halen umut diye bir şey var ki savruluyor sonsuzluğa nihayet içimdeki kuruntular ama biraz daha sabret olur mu çünkü iğnelerden kurtulan kimsesizliğimin solosuna daha var ve son bölüme geldik artık keman sustu piyano ise son vuruşlarını yapmakta tek bir iğne kaldı o da esaretinden kurtulduğunda kimsesizliğimin üzerime tam oturduğu bölüm başlayacak sonunda nasıl da hafifledi parmaklarım hiç hissetmediğim kadar da özgürüm artık beklediğime değdi ve nihayet buza dönmüş bir bedende gördüğüm o sıcacık tebessümü ben de taşıyorum meğer onca zamandır bir eflatun ölümmüş ihtiyacım olan artık daha iyi anlıyorum |
Özel ve de özgün bi şiirdi göğ çiçeği.
Broş, takana da takılana da çok yakışmış.
Sevgiyle...