Uzun soluklu bir maraton koşusu gibiydi sana varmak...
Kendimi bildim bileli sana koşuyordum. Gök’yüzünü avuçlayıp,
Deniz suyu içecektim sanki sana varınca.
Tepeden tırnağa mavilenecektim işte yine yeniden...



Hiç tanımadığım ama asırlardır burnumda taşıdığım bir kokuyu ciğerlerime çekecek
Ve yine hiç bilmediğim ama hep damağımda lezzetini taşıdığım bir tadı duyumsayacaktım.
Çocukluğumun bahçesinde beraber koşacaktık seninle,
Belki beraber yaşlanıp, beraber ölecektik, Ama belki de birbirimizden hiç habersiz,
Ayrı diyarların toprağına kavuşacaktı bedenlerimiz,
Ruhlarımız bir olsa da ruh eşim...




Uzaklıklar kâr etmeyecekti kavuşmamıza, Dertlerimiz bitecek ve hep şarkılar söyleyecektik sonsuzca, sonsuzluğa...
Bilseydin seni ne kadar beklediğimi,
Biliyorum gelirdin.




Düşün ki, kuraklıklar içinden çıkıp gelmişim Ve yağmurum sensin.
Düşün ki, gittiğim ve döndüğüm tüm yollar sensin.
Ve içimdeki karanlığın sahibi olan tek aydınlık sensin, düşün...
Ki biliyorum, bir yerlerde sen de benim gibi düşünüyorsun...





Zamana kafa tutuyor yüreğimin tik takları. Hiç durmayacakmış gibi çarpıyor.
Suya çiziyorum bilmediğim siluetini ve sesini rüzgarlar bana getiriyor.
Sonra kuşlar muştuluyor baharlarını,
Güze dönmekte olan sefil kalbime...
Ah sevgili, ah ruh eşim,
Yokluğunun varlığından divane olmuş şu zavallı benliğim.




Bilseydin sana olan bu özlemimin,
Senden ve benden bile önce olduğunu, Kitaplara yazılıp, masallarda anlatıldığını, Ezgilerde söylenip yüreklerde kavrulduğunu,
Biliyorum mutlaka gelirdin...












Sev_tap işte!