Kaybetmenin acısını örtmüyor
Cümle olmaya yenik düşmüş kelimeler
Hiçbir harf sığmıyor zavallı sözcüklerin içine
Giden geri gelmiyor misal
Ve dirilmiyor ölenler...





Parmaklıklar ardından seyredersin bazen dünyayı
Bazen de buğulu bir camın ardından
Öyle silik bir silüetle
Ve kanlıyken gözler
Kulaklarında paslı sözcükler yinelenirken...





Kime soracağını bilemezsin yitirdiklerini
Kimi suçlayacağını ise hiç...
Elini nereye koyacağını
Yüzünü nereye döneceğini
Ne yöne bakacağını
Hiçbir şey bilemezsin!
Sanki çekilmiştir canın
Ve ruhun izler kadavraya dönmüş bedenini
Salaş yüksek bir tavandan...






Göğsünü tırmalar tırnakları uzamış bir kedi
Kemirirken içini kuyruklu küçük fareler!
Çok sevdiğin her şey
Birden hiç sevmediğin oluverirler
Beyninin çapı, dünyanın çapını yenerken
Kalbinin sesi uzaklarda usul bir ninni söyler
Pıt pıt pıttt p ı t...






Ve dirilmiyor ölenler...
Dönüşü olmayan yollardan el sallıyor gidenler
Uyu kalbim uyu...
“Uyu da büyü...”
Annen sana sevgi dolu bir dünya kuracak
Pıt pıt pıttt p ı t....
















02:07/ 29 Ağustos


Sevtap Kaya Nurgönül