aşk
çiçeğin rengi toprağın huyu değişiyor
aşk deyince kaç kelebek uçuyor pembe bir çiçeğe taş kımıldıyor yerinden yol veriyor karıncaya ne kadar aşk yok desen de değişiyorsun beni görünce koyacak yer bulamıyorsun ellerini konuşman sesin değişiyor gözlerini bir kaçıyorsun benden bir aşkta duraklıyor sendeliyor ayakların yüzün kızarıyor yaşlı adımlar can buluyor susuyor azgın naralar gülümsüyor asık suratlı rengini buluyor deniz bulutlar aralanıyor güneş gösteriyor yüzünü mavi pencereden ne yapacağımı şaşırıyorum ben de seni görünce bütün şarkılar susuyor şiirin benzi soluyor bilmediğim bir sazı alıyorum elime ne çaldığımı bilmiyorum ne söylediğimi bu aşk diyorum besbelli rengimden anlıyorsun 14. 08. 2019 / Nazik Gülünay |
Zaman durur hem de aniden, tecellidir saadetler
Koşturur peşinden yalın, ne açsındır artık ne de tok
Yakarsın gecelerini, uykuya da ihtiyacın yok..." Buna aşk deniyor sanırım. Bu anlamda şiiriniz aşkı derinden tahlil etmiş ve çok keyifli, emek işi bir şiirdi. Kutluyor ve saygılar sunuyorum.