UyarAvlunun en izbe köşesinde ortancanın altına sakladım çocukluğumu Yanımdan yol geçti Bir çok ayak geçti Seslerini karınlarında taşıyan Kusan kimi Zaman zaman öğüren Arada apansız ılgın açan Küçük ve seyrek eşyalı bi ev kadar ortadaydım oysa Bazen babamın rüyasına girmek için çıkardım Gülüşlerimin ucuna basa basa Arapça harfler gibi bitişik zamanla Başında sesli Ortasında uzun Sonunda sessiz ve yalın tenha Her seferinde Aklımı dağıtıp Alnımın sol yanına inen imgeler bırakırdın kalbimin üstüne Bu bana çok yakışırdı Gözlerim su geçiriyor diye üzülünce Büyük ve yumuşak bi havlu olurdu sesin Yüzüme yasladığım İki büyük göz gibi açılıp kapanan Sanki Karların dağıydın eriyen Rüzgarı Duvara çarpa çarpa |