6
Yorum
34
Beğeni
5,0
Puan
1208
Okunma
Avlunun en izbe köşesinde ortancanın altına sakladım çocukluğumu
Yanımdan yol geçti
Bir çok ayak geçti
Seslerini karınlarında taşıyan
Kusan kimi
Zaman zaman öğüren
Arada apansız ılgın açan
Küçük ve seyrek eşyalı bi ev kadar ortadaydım oysa
Bazen babamın rüyasına girmek için çıkardım
Gülüşlerimin ucuna basa basa
Arapça harfler gibi bitişik zamanla
Başında sesli
Ortasında uzun
Sonunda sessiz ve yalın tenha
Her seferinde
Aklımı dağıtıp
Alnımın sol yanına inen imgeler bırakırdın kalbimin üstüne
Bu bana çok yakışırdı
Gözlerim su geçiriyor diye üzülünce
Büyük ve yumuşak bi havlu olurdu sesin
Yüzüme yasladığım
İki büyük göz gibi açılıp kapanan
Sanki
Karların dağıydın eriyen
Rüzgarı
Duvara çarpa çarpa
5.0
96% (23)
4.0
4% (1)