En güçlülerin de ağladığını gördüm
En diptekilerin çıktığını zirveye
Ve üst sıralardan çökenlerini zemine...
Anladım ki hayat çözülemez kolayca, bazen olur kördüğüm.

Kimse herşey değilmiş ve herşey de kimse
Varolmamız yüklemiş sırtımıza zaten türlü hengâme
Elbirliği ile yaşanırsa dayanıyor insan zorlu işlere
Yalnız yürümüyor ki hayat,o zaman adı zulüm,endişe.

Bırakalım oluruna hayatı,açık kalsın kapısı günden yana
Hoyratça esse de rüzgâr, dinecektir sonunda
Ne yağmurun yaşı kalır,ne alından akan teri
Güne bakan kapıdan süzülür aydınlık içeri
Sarar bir sıcaklık ruhunu,uzatır birileri ellerini...

Olmaz denilen şey,yaşamak ve tek başına
Yetebilir mi bir insan hayatın düzüne,yokuşuna?
Ben ki uzun yıllar denedim bu saadet değil sarhoşluk
Yalnızlık gerçekten zor,hissettiriyor insana derince bir boşluk.

Şimdi öylece bir başına kalanlara takıldı aklım
Bunu her düşünüşümde, yemekten kesilir,kaçar istahım.
Hele ki gelse diye bir boşluğa dalmışsa gözler buğulu
Anlıyorum en derinden, insan aslında ne de yaslı,duygulu.

Bayramlar geliyor aklına insanın birden
Pencereden bakan bir çift göz ki dumanlı
Sorsanız anlayacaksınız mütemadiyen,yürekse kor,hicranlı
Kimseler kalmasın diye yalnız, dualar dökülür sessizce dilden
Belki de hatırlatır bu acı size,mutluluk çok zor da değilmiş
Aynı çatı altında birlikte yaşamak, paha biçilmez ve eşssizmiş.

Gün gelir de arar mıyız yalnızlığı, bunu bilemem
Doğrusu buna katlanacak bir gücü da tasvir edemem.
İster mutlulukta olsun bir yanımız,ister göz yaşı,
Hayatı anlamlı kılan birileri olmalı yanında insanın ve arkadaşı.

Kimseler kendini görmemeli herseyin üstünde
Yaşama anlam katmalı hayat denilen şu zeminde
Yalnızlık ne çaresidir derdin ne de ilâcı,
Eksik olmasın yanınızdan bir gönül yoldaşı.
Oğuzhan KÜLTE